Mam na imię Sylwia i bardzo, bardzo kocham zwierzęta. Moja przygoda z psami zaczęła się w 2007roku, kiedy z poznańskiego schroniska adoptowałam małego mieszańca. Nazwałam go "Psiutek" i pokochałam najbardziej na świecie. Niestety malutki chorował na nerki i po roku zmarł. Ponieważ bardzo przeżyłam jego śmierć, mój ówczesny partner ofiarował mi swoją sunię pit bulla (miał dwie: matkę i córkę, dostałam młodszą). Początki miałyśmy trudne, sunia ze wsi trafiła do miasta (wtedy jeszcze mieszkałam w bloku), nagle straciła apetyt i zaczęła chudnąć. Z weterynarzem sądziliśmy, że to tęsknota za matką z którą była przeszło pół roku i za domem na wsi (tym bardziej, że z chłopakiem się rozstaliśmy), ponieważ fizycznie nic jej nie dolegało. Zaczęłam się nawet zastanawiać czy nie powinnam oddać jej z powrotem, dla jej dobra oczywiście. Wtedy okazało się, że sunia miała atak duszności, jakby się zadławiła. Nagrałam ją i poleciałam do weta. Powiększone serduszko tłumaczyło wszystko, z brakiem apetytu włącznie. Więc do dzisiaj jesteśmy razem
Bardzo szczęśliwe.W 2010 roku Tia została dopuszczona. Wtedy sądziłam, że robię dobrze, bo „każda suczka powinna przynajmniej raz urodzić”. Kto z nas tego nie słyszał? Najgorsze, że nawet mój weterynarz nie wyprowadził mnie wtedy z błędu! Dzisiaj mamy innego weterynarza (jeździmy 130km z Poznania do Turku) i dodatkowo dwa szczeniaki, które zostały ze mną. Dwoma pozostałymi szczeniaczkami zaopiekowali się moi przyjaciele. Mieszka z nami jeszcze suczka - mieszaniec Podhalanki i owczarka kaukaskiego i kotka.
Dzisiaj wszystkie moje dziewczyny (suczki i kotka) są wysterylizowane.
Aby zdobyć dodatkową wiedzę i więcej nie popełniać głupich błędów w zeszłym roku podjęłam studia na Uniwersytecie Przyrodniczym w Poznaniu na kierunku Zootechnika. Z wykształcenia jestem księgową, ale swoją przyszłość planuję ze zwierzętami.
Chętnie pomogę fundacji jako wolontariuszka, tym bardziej że sama wiem jak ciężko jest znaleźć dobry dom dla psów tych ras i jak wiele niebezpieczeństw na nie czyha…
Mam czas (pracuję w domu), komputer, samochód i przede wszystkim chęci. Nie boję się psów i nigdy nie miałam problemów z nawiązaniem kontaktu z obcymi psami. Lubię spędzać czas w towarzystwie zwierząt i los żadnego zwierzaka nie jest mi obojętny. Mój dom jest dla nich zawsze otwarty. Chętnie stworzę dom dla jeszcze jednej suczki, gdyż od czasu jak jest z nami Cortez mam problem z obcymi psami. Jako jedyny nie jest jeszcze wykastrowany, ale nie wiem czy kastracja zmieni jego nastawienie do psów tej samej płci i wolę nie ryzykować.Służę także każdą inną pomocą (np. transport itp.)
Pozdrawiam Wszystkich ludzi o gorących i wielkich serduchach Sylwia
http://www.facebook.com/aSilvanaPL
